Ik volg verschillende verloskundigen op Instagram en Facebook voor mijn geboortefotografie. Tijdens het scrollen kwam ik een filmpje van een hele bijzondere echo tegen: een drieling! Ik dacht gelijk “dit wil ik vastleggen!” In mijn enthousiasme heb ik een bericht gestuurd naar de verloskundige om mij in contact te brengen met de ouders.
Een aantal dagen gingen eroverheen. Verschillende gedachten schoten door mijn hoofd: misschien willen ze het niet, of misschien vinden ze het te persoonlijk. Toch liet ik het er niet bij zitten en ondernam opnieuw actie. Daniëlle (de verloskundige) had aangegeven het koppel even te laten nadenken, ze moesten tenslotte ook bijkomen van het feit dat het drie kindjes werden in plaats van één. Maar inmiddels waren we twee maanden verder. Ik liep binnen bij de verloskundige praktijk om navraag te doen. Daniëlle was er niet, maar haar collega adviseerde mij een reminder te sturen en daar kwam al snel reactie op. Ik ontving een telefoonnummer, belde ze op en zo geschiedde dat ik langs mocht gaan bij de aanstaande ouders, Amber en Menno.
Een risicovolle bevalling van de drieling
Er was gelijk een klik met het enthousiaste warme koppel. Ze vertelde over de impact van deze verrassing, eerste zwangerschap en dan gelijk drie. En ze gaven het verlossende woord: ik mocht het gehele traject vastleggen!
Ook was al gauw duidelijk dat de bevalling niet zonder slag of stoot zou gaan. Amber moest worden geopereerd, omdat de drieling de placenta deelde, wat zorgde voor een ontwikkelingsachterstand bij één kindje en een voorsprong bij een ander kindje. De placenta werd tijdens de operatie (in makkelijke taal) gelaserd en alle drie kregen ze een eigen deel (pizzapunt noemde ik het om het beeldend te krijgen). Dat is een enorm risicovolle operatie. Mede hierdoor had Amber volledig bedrust en is met 28 weken zwangerschap preventief opgenomen in het ziekenhuis. Een ééneiige drieling waarvan twee kindjes één vruchtzak deelde maakt het ook extra risicovol. Al met al ontzettend spannend!
Hoe bereid je je voor op een drieling?
Op het moment van de kennismaking was nog niet bekend waar de bevalling zou plaatsvinden. In het Erasmus Medisch Centrum Sophia of toch in het Leids Universitair Medisch Centrum? En dan waren er verschillende scenario’s waar ik op voorbereid moest zijn; de spoedoperatie, een geplande operatie, mama in één ziekenhuis en de baby’s verspreid over Nederland. Dat laatste is eigenlijk het meest ongunstige geval, want je wilt toch graag de baby’s allemaal op dezelfde plek houden. Voor dat scenario had ik meerdere collega fotografen gevraagd om wanneer nodig beschikbaar te zijn, daarnaast zou één camera meegaan met Menno en in hun eigen digitale camera zat een geheugenkaart van mij. Zo zou alles toch op de verschillende plaatsen worden vastgelegd, zodat iedereen zichtbaar zou zijn in hun geboorteverhaal.
Maar wanneer ga je als geboortefotograaf in dit geval stand-by staan? Normaal gesproken is dit na 38 weken. Dit keer stond ik continu op scherp, want de 38 weken zouden niet gehaald worden, maar wat het wel werd was onzeker en deze wilde ik natuurlijk niet missen.
Alle voorbereidingen die we met elkaar konden treffen waren gedaan. Ik ging op bezoek in het ziekenhuis, maakte kennis met het zorgteam en onderhield nauw contact met de aanstaande ouders. Dagelijks werden de baby’s meermaals gemonitord. Het was spannend wanneer de operatie zou plaatsvinden. Het doel en de hoop was om de baby’s tot 34 weken bij Amber te laten. Op hoop van zegen….
De bevalling van de drieling
Het was 5 augustus en ik was aan het werk toen om 13:00u mijn telefoon afging, door de speciale ringtoon wist ik het meteen, dat is Menno: “We gaan nu naar de O.K.”. Gelijk naar de O.K. betekent wel dat ik het spijtig genoeg niet zou halen. Gelukkig had ik er wel voor gezorgd dat er een camera klaarlag met instructies. Ik reed dus op een gewoon normaal tempo, op naar Leiden.
Ik kwam uit de lift op de 7e etage en aan de overkant ging ook de lift open, daar kwam de kersverse papa uit de lift met zijn eerste baby. Alsof het zo had moeten zijn. Alles was goed gegaan, gelukkig! De drieling was geboren na 31 weken en 6 dagen. Hele kleine ieniemienie mensjes met alles erop en eraan; Benthe, Linde en Suze. Ik volgde vader naar de neonatologie waar de baby’s gelukkig alle drie zouden verblijven. Daar legde ik vast hoe de baby’s om de beurt aankwamen en vervolgens de eerste liefdevolle verzorging kregen. De eerste prachtige momenten van een ontroerde en trotse papa. Momenten die Amber later zou kunnen terugzien, want zij was nog achtergebleven op de O.K..
Onuitwisbare herinneringen door geboortefotografie
Toen Amber terugkwam van de O.K. moest zij eerst even bijkomen voordat ze naar haar dochters kon. Wat een emotioneel moment, daar liggen ze dan, drie kleine meisjes, helemaal verstopt onder allerlei toeters en bellen. Prachtig om te zien hoe de ouders dit delen met elkaar, hoeveel warmte en liefde er is. Bij terugkomst op de kraamafdeling zaten familieleden al in spanning te wachten. Dat zijn liefdevolle herinneringen die onuitwisbaar zijn. Na flinke knuffels en felicitaties mogen de familieleden ook nog naar de kleintjes. ‘s Avonds mochten de ouders buidelen, maar daartoe was Amber nog niet in staat, ontzettend jammer, maar Menno nam de honneurs graag waar. Daarna heb ik de kersverse ouders laten bijkomen en reed ik moe, maar o zo voldaan, dankbaar en een prachtige ervaring rijker, naar huis.
De dagen en weken erna heb ik heel nauw contact gehouden met de Amber en Menno. Enkele dagen na de geboorte ging het zo goed met de meisjes dat ze naar een ziekenhuis mochten wat dichterbij thuis was, het IJsselland Ziekenhuis, waar ik ook nog wat foto’s ben gaan maken. En ook het vertrek, eindelijk naar huis, legde ik vast. En als afsluiter heb ik een newbornshoot mogen maken van het gezin. Wat een cadeau, een kers op de taart.
Het ontroerende resultaat van de reportage
Eindelijk was het moment daar, het moment om het eindresultaat van alle foto’s te laten zien. Een geboorteverhaal vertel ik altijd eerst met slideshow, een verzameling van foto’s en wat gefilmde beelden, waar ik muziek achter zet, zo krijg je een korte impressie van het hele verhaal. Zodra ik deze birthstory aanzette zag ik vanuit mijn ooghoeken al een traan rollen over de wang van de moeder en de vader werd ook emotioneel. Wat een moment, daar zaten we, op de bank, alle drie met een baby, tranen rollend over onze wangen (ja, ook bij mij), intiem, intens en zo waardevol. Amber heeft veel van die momenten niet meegemaakt en ook bij Menno was er veel langs hem heen gegaan, wat natuurlijk helemaal niet gek is. Nu zagen ze het voor het eerst en dat kwam best binnen. Een document voor het leven over het begin van dit bijzondere nieuwe leven.
Ben je benieuwd naar de geboortefotografie van Benthe, Linde en Suze? Ik mag het met jullie delen! Klik op deze link en bekijk de video. Wij vinden het leuk als je een reactie achterlaat.
Ook interesse in het vastleggen van jullie geboortefotografie?
Dit voorbeeld laat zien wat voor grote impact geboortefotografie kan maken. De foto’s helpen enorm met de verwerking, want vaak zijn mensen op het moment zelf zich er echt niet van bewust wat er allemaal gebeurd. Zelf ben ik ook ontzettend dankbaar dat ik van deze bijzondere en kwetsbare momenten een onderdeel mag uitmaken. Ben jij nou benieuwd naar de mogelijkheden voor een samenwerking of wil jij jullie geboorteverhaal door mij laten vastleggen? Neem dan gewoon eens contact met mij op, kennismaken kost niets, hooguit een bakje koffie of thee 😉. Ik kijk ernaar uit om jullie te ontmoeten!
Wil je meer van mijn werk als geboortefotograaf zien, kijk dan de andere video’s op Youtube. En vergeet mij ook niet te volgen op Instagram en Facebook om mijn werk te bekijken.
Met dank aan:
Uiteraard Amber en Menno, voor alles! Dat heeft geen uitleg nodig….
Daniëlle van De Bakermolen verloskundigen.
Zorgpersoneel in het LUMC en het IJsselland ziekenhuis voor de zorg en medewerking en last but not least: mijn collega’s geboortefotografen Sharon Leijs en Kevin Vervoort, en collega stichting Still fotograaf Marleen Fouchier
